Η Λαγκάρντ στην Ξάνθη

Το τελευταίο που θα σκεφτόμουν θα ήταν να γράψω κάτι για το φρικτό έγκλημα της Ξάνθης. Δέχτηκα, όμως, χθες δυο μηνύματα από Ξανθιώτες. Σε απόγνωση και οι δυο.

Η Ξάνθη σήμερα μιλά μόνο για κρεμάλες, φωτιές, θανάτους και τιμωρίες. Κι όχι μόνο η Ξάνθη. Βούηξε το διαδίκτυο. Σοβαροί και ψύχραιμοι άνθρωποι, ακόμη και νομικοί, να κάνουν λόγο για θανατική ποινή. Οι πιο παρορμητικοί, να μιλούν για παράδοση του δράστη στον όχλο.

Λίγες οι φωνές που άρθρωναν λόγο για νομικό σύστημα, δικαιοσύνη κλπ. Ντροπής πράγματα τα “Ελληνάρες, τι θα λέγατε αν ο δράστης ήταν λαθρό” κι η προσπάθεια να επιδείξει κάποιος είτε την ανοχή και τη φιλία του στους “ξένους” είτε την κακώς εννοούμενη “πατριωσύνη” του.


Έχω ζήσει και την εποχή του Κυριάκου Παπαχρόνη και τη θυμάμαι πολύ καλά.  Θυμάμαι, επίσης, πολλά στυγερά εγκλήματα όλα αυτά τα χρόνια: από τον Φραντζή και τη γυναίκα του, τους σατανιστές της Παλλήνης, τον νεαρό που είχε σκοτώσει τη φίλη του και την αναζητούσε μέσω της εκπομπής της Αγγελικής Νικολούλη, τον Πακιστανό στην Πάρο, τον μάγειρα στη Σαντορίνη που αποκεφάλισε τη δασκάλα μέχρι το φαντάρο στην Κόρινθο και τον ναυτικό με το μοντέλο από την Αμερική. Η υπόθεση, όμως, που με έχει συγκλονίσει περισσότερο απ' οτιδήποτε είναι η εξαφάνιση του Άλεξ στη Βέροια το 2006, αλλά δε θα επεκταθώ προς το παρόν.

Το έγκλημα φυσικά και προκαλεί φρίκη, πόσο μάλλον όταν είναι τόσο βίαιο στις λεπτομέρειες της εκτέλεσής του. Το έγκλημα αυτού του είδους, πέραν της βιαιότητάς του σοκάρει και τρομάζει με την τυχαιότητά του: ο δράστης δεν είχε προηγούμενα με το θύμα. Θεωρητικά, στη θέση του θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε γυρίζει αργά τη νύχτα σπίτι της κι έχει ακάλυπτο στη γειτονιά.

Ακραίες κουβέντες σε ανάλογες περιπτώσεις γίνονταν ανέκαθεν, απλώς έμεναν στο πλαίσιο του καφενείου. Ίσως επειδή δεν νιώθαμε ότι το έγκλημα είναι τόσο κοντά μας. Ποτέ δεν νιώθαμε τόσο ανυπεράσπιστοι.

Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι δικαιολογούνται οι αντιδράσεις του “πολιτισμένου όχλου”. Ότι δεν πρέπει να κοπάσουν οι φωνές που ζητούν θανατική ποινή. Ότι δεν πρέπει να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και να απαιτήσουμε δικαιοσύνη. Αληθινή δικαιοσύνη.

Πως, όμως, να απαιτήσουμε δικαιοσύνη, τη στιγμή που αυτή έχει κάνει τα πάντα για να χάσει το κύρος της; Πως να έχουμε εμπιστοσύνη στο θεσμό αυτόν που αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο του πολίτη, όταν όλο το σύστημα -πολιτικό και νομικό- φροντίζει να μας δείχνει καθημερινά πόσο ανίσχυροι είμαστε απέναντί του και πόσο παντοδύναμο είναι το ίδιο;

Συμπτωματικά χθες μάθαμε για τα τέσσερα ονόματα που λείπουν από τη λίστα Λαγκάρντ. Ένα χτύπημα παραπάνω για όλους εμάς, όλο αυτό τον κόσμο που νιώθει ότι είναι μόνος απέναντι σ' ένα παντοδύναμο σύστημα που κάνει τα πάντα προκειμένου να μην αποδίδει δικαιοσύνη και να συγκαλύπτει παρανομίες.

Άντε να πιστέψει μετά ο Ξανθιώτης στη δικαιοσύνη. Αν δεν δούμε μικρές, έστω, κινήσεις που να φανερώνουν ότι αυτοί που εκπροσωπούν τους θεσμούς πήραν το μήνυμα, να μην πέσουμε απ' τα σύννεφα με τα όσα παράλογα θα δούμε να κάνουν καθ' όλα λογικοί -πλην όμως απηυδισμένοι- άνθρωποι.

 της Χριστίνας Ταχιάου