“Μην κάνεις στους άλλους αυτό που δε θέλεις να κάνουν οι άλλοι σε σένα…”

Πόση σοφία και πόσο δίκιο υπάρχει μέσα σε αυτά τα απλά λόγια … Γιατί δεν τα εφαρμόζει κανείς στη ζωή του, ώστε να καλυτερέψει την ύπαρξή του κι εκείνη τους γύρω του;

Ο άνθρωπος κατά, βάθος, είναι εγωιστής και ως εγωιστής πάντα θα σκεφτεί πρώτα τον εαυτό του, θα κάνει πάντα ό,τι περνά από το χέρι του για να καλύπτει τα “θέλω” του και να ικανοποιεί το “Εγώ” του. Πώς θα απαντούσε, λοιπόν, σε αυτή την απλή ερώτηση; “Θα σου άρεσε να σε κοροϊδεύουν, να σε βρίζουν, να σε κτυπάνε, να σε μειώνουν, να σε ληστεύουν, να σε κακοποιούν, να σε ενοχοποιούν, να σε κατηγορούν, να σε βασανίζουν; Να σου στερούν την ελευθερία σου, την υγεία σου, τα όνειρά σου ”;

Η απάντηση σίγουρα θα ήταν ένα δυνατό “ΟΧΙ”, που θα ξεπερνούσε ακόμα κι εκείνο το ιστορικό του Μεταξά. Οπότε τι αλλάζει, αφού αν όλα αυτά κανένας δε θέλει να τα υποστεί,  μετά τα προκαλεί ή αφήνει να συμβαίνουν στους άλλους; Πώς είναι δυνατό να μπερδεύονται τόσο πολύ αυτοί οι τόσο απλοί και βασικοί κανόνες, οι αρχές που πρέπει να μας κάνουν άξιους ως ανθρώπους; Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να βάλουμε μια τάξη, ώστε να μπορέσουμε να ισορροπήσουμε στο τεντωμένο σχοινί που βαδίζουμε όλοι τελευταία.

Για να γίνει αυτό πρέπει να θέτουμε κανόνες και να τους τηρούμε, αλλιώς η κοινωνία μας θα είναι ένα “ξέφραγο αμπέλι.”

Ο πρώτος κανόνας για μια κοινωνία ανθρώπινη και δίκαιη, μιας ελεύθερης και δημοκρατικής χώρας, για να μπορεί να αποκληθεί έτσι και να είναι άξια για το όνομά της, πρέπει να έχει σταθερούς άξονες που να ισχύουν για όλους. Ένα κράτος δίκαιο βασίζεται ακριβώς σε αυτή την αρχή. Αν θέλουμε να ξεφύγουμε από τη “ζούγκλα”, πρέπει να εφαρμοστεί ο κανόνας “ Όλοι είναι ίσιοι ενώπιον του νόμου”, αλλιώς να μην εκπλησσόμαστε αν η παραβίαση αυτού του κανόνα καταλήγει και παράγει εγκληματικές ενέργειες.

Τι απέγιναν όλοι οι αγώνες που έγιναν σταδιακά στο παρελθόν, για να αποκτήσουμε δίκαια μεταχείριση; Πού βρίσκεται σήμερα το Πολιτικό Δίκαιο, το Οικογενειακό Δίκαιο, το Εργατικό Δίκαιο, το Ποινικό Δίκαιο, το Αστικό Δίκαιο, το Φορολογικό Δίκαιο, το Διεθνές Δίκαιο και όλα τα άλλα; Ποιος ο σκοπός της ύπαρξής τους στις διάφορες αίθουσες διδασκαλίας όταν δεν εφαρμόζονται πια; Οι τόσοι τόμοι όπου καταγράφονται αυτοί οι κανόνες να θεωρηθούν, πλέον, βιβλία επιστημονικής φαντασίας ή παραμύθια του ένδοξου παρελθόντος.

Ο κάθε άνθρωπος είναι ανήμπορος να βρει το δίκιο του, αφού όλοι οι κανόνες έχουν αντικατασταθεί με τον ένα άγραφο “Δεν υπάρχουν κανόνες” και η δικαιοσύνη αποκτά “ονοματεπώνυμο”.
Γι αυτό μια μαζική, ειρηνική πορεία διαμαρτυρίας του εργατικού δυναμικού αντιμετωπίζεται με βία και διώχνεται, φιμώνεται και τιμωρείται αυστηρά από τις αρχές εν ονόματι της Δημοκρατίας, για να επαναφέρουν την ομαλή τάξη, ενώ δεν υπάρχει η ίδια αντιμετώπιση για τη διαμαρτυρία από άτομα που ανήκουν σε άλλο κλάδο.

Πώς ο εκβιασμός, “ο πολιτισμένος τσαμπουκάς”, εκεί δεν τιμωρείται, αλλά, αντίθετα, επιβραβεύεται και η αγανάκτηση και η οργή τους “πιάνουν τόπο”; Σε ποιο δίκαιο, σε ποια χώρα που θέλει να λέγεται δημοκρατική και δίκαιη επιτρέπεται να υπάρχει ο διαχωρισμός του πολίτη σε πρώτη και δεύτερη κατηγορία;

Σίγουρα μπερδέψαμε τον αγώνα ζωής με αγώνα ποδοσφαίρου κι έχουμε γυρίσει ξαφνικά στο Μεσαίωνα, χωρίς μηχανή του χρόνου. Εφόσον η εμπειρία, η πείρα, το να μάθεις από πρώτο χέρι, “πάνω στο πετσί σου” είναι ο καλύτερος δάσκαλος, η μόνη λύση να γίνουν κατανοητά τα παραπάνω είναι “να αλλάξουμε θέση”. Δεν πρόκειται για παιχνίδι ούτε γι αστείο, η κατάσταση δε σηκώνει πια γέλια παρά μόνο κλάματα.

Για να καταλάβεις τι περνά ο άλλος πρέπει να βρεθείς στη θέση του κι όχι απλά να φαντάζεσαι πώς θα μπορούσε να είναι. Πρέπει να το ζήσεις, να το εμπεδώσεις καλά, να έχεις πλήρη επαφή με την πραγματικότητα της κατάστασης που βιώνει η πλειοψηφία των ανθρώπων τελευταία, μετά μπορεί να κρίνεις, να κάνεις αυτό που ικανοποιεί πολύ το εγωισμό σου, να δείχνεις απαξιωτικά με το δάχτυλο τον αδύναμο, “τον αμαρτωλό” και να πετάς τον πρώτο λίθο.

Είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι έχουν δει μια κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνιστές το Eddie Murphy και τον Dan Aykroyd, “Trading Places”, που δυο αδέλφια για ένα στοίχημα μεταξύ τους, αλλάζουν την κοινωνική θέση σε δυο άτομα για να δουν τις αντιδράσεις τους, έτσι ένας φτωχός γίνεται πλούσιος και ένας πλούσιος φτωχός.

Φανταστείτε να συμβεί αυτό που συμβαίνει στην ταινία στους λαλίστατους, εκ του ασφαλούς, υπεύθυνους για τη σημερινή κατάσταση που βιώνουμε, που οι ίδιοι δημιούργησαν είτε λόγω ανικανότητας είτε  λόγω σκοπιμότητας. Φανταστείτε να υποστούν τη βία να ξυπνήσουν το πρωί σε ένα σπίτι σκοτεινό και κρύο, χωρίς ρεύμα και θέρμανση, χωρίς να υπάρχει τίποτα για πρωινό, χωρίς να έχουν καμία δουλειά να τους περιμένει για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις της οικογένειας, να προσφέρουν τα προς το ζειν και να φροντίσουν τα παιδιά τους.
Όλα αυτά συμβαίνουν κάθε μέρα σε πολλά άτομα και όλοι ξέρουμε για ποιο λόγο. Γιατί όχι μόνο πίστεψαν στα λόγια των εκλεγέντων, μικρό το κακό, αλλά και στην ηθική τους, στην τιμή τους, οπότε “το πάθημα έγινε μάθημα”.

Αν αυτό που πρότεινα πιστεύετε ότι θα ήταν μια κόλαση, κάνετε λάθος. Αυτή θα ήταν μια τρομακτική περίπτωση αλλά όχι η κόλαση. Η κόλαση είναι αυτή που βιώνουν κάθε μέρα όσοι έχασαν τα πάντα και κοιμούνται σε παγκάκια σε κάποια πλατεία της πόλης. Περνάς και τους βλέπεις, κάθε μέρα όλο και περισσότερους, να σου απλώνουν το χέρι και να ευχαριστούν για το ελάχιστο που μπορεί ο καθένας μας να προσφέρει από το υστέρημά του, από όσους τους κοιτούν ακόμα στα μάτια, ελπίζοντας ότι με αυτό το κάτι θα τους κρατήσει όρθιους. Όταν οι άλλοι, οι διανοούμενοι, οι εκλεκτοί, όχι μόνο τους έχουν γονατίσει αλλά τους αφήνουν απροστάτευτους να τους λεηλατήσουν οι ξένοι, οι σωτήρες, μέχρι που ανήμποροι να κερδίσουν άλλα, θα σου δώσουν τη χαριστική σπρωξιά προς το γκρεμό.

“Μην κάνεις στους άλλους αυτό που δε θέλεις να κάνουν οι άλλοι σε σένα …”. Ας το σκεφτούν αυτό, πρώτα οι πολιτικοί αυτού του τόπου κι ύστερα ο καθένας μας ξεχωριστά, γιατί κανένας δεν είχε σκεφτεί ποτέ αυτό το σενάριο για τον εαυτό του και πείτε μου δίκαια μετά … αν έχω άδικο. Μόνο μη με κατηγορήσετε για λαϊκισμό, γιατί θα το θεωρώ κομπλιμέντο. Για μένα, το να είσαι από την πλευρά του λαού, του αδύναμου, να νοιάζεσαι για όσους υποφέρουν, σημαίνει ότι είσαι ακόμα άνθρωπος. Δεν είναι καιρός ούτε για πρίγκιπες, ούτε για κάστες και οικογένειες με οράματα ή ολιγαρχίες. Επιστροφή στις ρίζες και στην πραγματική δημοκρατία με ανθρώπινο πρόσωπο.

Γράφει: Cosmina Furchi Gliatas

aixmi.gr