Ένα τέλος στην αλαζονεία του εγώ

Στη σημερινή δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε όλοι, αντιλαμβανόμαστε ότι ο εθελοντισμός κερδίζει συνέχεια έδαφος. Βλέπουμε όλο και περισσότερους ανθρώπους να δραστηριοποιούνται, να συμμετέχουν σε συλλογικές προσπάθειες βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης, σε δράσεις υποστήριξης, σίτισης ή περίθαλψης.

Το πιο αγνό αίσθημα αλληλεγγύης και προσφοράς, το έχουν εκμεταλλευτεί μέχρι και διάφορες επιχειρήσεις. Το ακούμε συχνά ως «κοινωνική εταιρική ευθύνη» ή με κάποιον άλλον εφευρετικό χαρακτηρισμό, πάντα στο πλαίσιο του μάρκετινγκ.



Δεν μιλάω, όμως, για την εθελοντική εργασία όπως αυτή που προσφέρεται στις παγκόσμιες οργανώσεις ή στους ολυμπιακούς αγώνες, ή όπου αλλού θα μπορούσαν να θεωρηθούν ‘δωρεάν εργατικά χέρια’ ή στις δωρεές που κρύβουν φορολογικές ελαφρύνσεις. Δε μιλάω για τη φιλανθρωπία σαν μια μορφή ενασχόλησης στον ελεύθερο χρόνο. Όχι, αναφέρομαι στην ανάγκη του ανθρώπου να νοιαστεί για τον συνάθρωπό του συστηματικά και υπεύθυνα, να επικοινωνήσει και να προβληματιστεί μαζί του ώσπου να γίνει στάση ζωής.

Aυτή η ανάγκη μπορεί να γίνει το ερέθισμα για να μάθουμε νέους τρόπους αντίληψης και δράσης. Είναι μια αμφίδρομη σχέση. Αυτό μπορώ να το πω από προσωπική εμπειρία, όταν βρέθηκα κοντά σε παιδιά που αντιμετώπιζαν δυσκολίες στη ζωή τους. Το μόνο που μπορούσα να προσφέρω ήταν αφοσίωση, φροντίδα, σεβασμό και κατανόηση. Το συμπέρασμα; Μια παιδική αγκαλιά κι ένα ευχαριστώ σου δίνουν την ψυχική δύναμη και την ψυχραιμία να ανταπεξέλθεις σε οποιαδήποτε δυσκολία.

Στο κάτω κάτω, συνειδητοποιείς ότι κάποια απλά πράγματα σε κάνουν αληθινά ευτυχισμένο και δημιουργικό γιατί καταφέρνουν να ζωντανέψουν συναισθήματα, που λόγω της κρίσης, είχαν αντικατασταθεί με μια αίσθηση ματαιότητας και θυμού.

Και σίγουρα σε γεμίζει με αισιοδοξία μια συνεργασία με ανθρώπους που, ανεξάρτητα από την καταγωγή τους, την οικονομική τους κατάσταση, το μορφωτικό τους επίπεδο, τις απόψεις τους, νοιάζονται σε συλλογικό επίπεδο για να προασπίσουν τα δικαιώματα και τη διαβίωση παιδιών και εφήβων. Δεν τρέφω ελπίδες ότι αυτές οι ενέργειες θα δώσουν ριζικές λύσεις στα προβλήματα της εποχής, αλλά μπορούν να δώσουν ένα τέλος στην αλαζονεία του εγώ.

Δεν έχουμε ανάγκη τώρα, περισσότερο από ποτέ να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον; Τώρα, που οι περισσότεροι αισθάνονται παροπλισμένοι, που αδυνατούν να ονειρευτούν, που αντιμετωπίζουν μια πραγματικότητα που δεν μπορούν να διαχειριστούν; Τώρα, που το ανεπαρκές κράτος αδιαφορεί ή αδυνατεί να προσφέρει έστω και την στοιχειώδη πρόνοια; Τώρα, που κάποιοι τηλεοπτικοί σταθμοί προσπαθούν να μας πείσουν για την ‘κοινωνική’ προσφορά τους;

Ας αναλογιστούμε πως μπορούμε να μετατρέψουμε τα συναισθήματα ματαιότητας, απογοήτευσης και θυμού σε κάτι αληθινά γόνιμο και αντί να κλειστούμε στους εαυτούς μας, ας ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις μιας κοινωνίας που υποφέρει. Θα είναι μια απόφαση που θα πάρουμε και μια υπόσχεση που θα δώσουμε.

Στις 5 Δεκεμβρίου είναι η παγκόσμια ημέρα εθελοντισμού. Θα είναι μια ακόμη κοινότοπη επετειακή μέρα ή φέτος θα αποκτήσει νόημα;


Της ηθοποιού Νάντιας Περιστεροπούλου via http://www.all4fun.gr