Ο μύθος και το παραμύθι του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη

Του Κώστα Βαξεβάνη
 

Τα θαύματα λένε διαρκούν τρεις μέρες. Το θαύμα Λαυρεντιάδη
διαρκεί 20 χρόνια. Το θαύμα του γιού ενός μικρού επιχειρηματία στο
Αιγάλεω, που κατάφερε να κυριαρχήσει, πάνω στα κύματα της ελληνικής πραγματικότητας,πατώντας πάντα σε περίεργες συμπτώσεις. Ξένοι κολοσσοί που ήταν έτοιμοι να τον χρηματοδοτήσουν, ακόμη και να εξαπατηθούν προκειμένου να ανδρωθεί και να φανεί αξιόπιστος, εκδοτικά συγκροτήματα που εφημερίδες είχαν αλλά δεν έβγαζαν μιλιά για όσα περίεργα συνέβαιναν και πολιτικοί που του χάριζαν πέρα από χαμόγελα και ευνοϊκές ρυθμίσεις. 

Απ” τα θαύματα δεν λείπει η Εκκλησία. Τον έχρισε με μεγαλεπήβολους τίτλους και πρόσφερε ανοιχτόχερα την αγάπη της με ανταλλάγματα που μοιάζουν περισσότερο με μυστικά εξομολόγησης παρά με δωρεές. Όπως ομολογεί ο ίδιος άλλωστε, δεν θα έκανε ό,τι έκανε αν δεν υπήρχε το Βατοπαίδι. Είναι άγνωστο αν το εννοεί με τη θρησκευτική
έννοια ή με την σκανδαλώδη οικονομική. Ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης
πάλεψε για να δημιουργήσει την εικόνα ενός αυτοδημιούργητου
σύγχρονου Ωνάση αλλά εδώ και καιρό βρίσκεται αντιμέτωπος με το
προφίλ ενός Κοσκωτά. Ίσως και με τη μοίρα του.


Λίγες μέρες μετά τις εκλογές του 2009, ο Γιώργος Παπανδρέου, επισκέφτηκε για
φαί το αγαπημένο του στέκι στο Νέο Ηράκλειο. Την ψαροταβέρνα «Ψάριστον».
Έφτασε με δύο αυτοκίνητα της φρουράς του, μπήκε στο μαγαζί, έμεινε για δύο
ώρες και αποχώρησε όπως έφτασε, διακριτικά. Λίγο μετά την αποχώρηση του
πρωθυπουργού, ο δρόμος μπροστά στην ψαροταβέρνα άστραψε από τους
μπλε φάρους θωρακισμένων τζιπ. Μια ομάδα αγριωποί άντρες βγήκαν από
τα αυτοκίνητα,απλώθηκαν στους γύρω δρόμους και περίμεναν έως ότου βγει
αργά από το αυτοκίνητο ο μελαχροινός κοντός άντρας.

Οι μισοί από αυτούς
μπήκαν στο εστιατόριο και στάθηκαν μπροστά από την πόρτα και γύρω
από τα τραπέζια.Έμειναν εκεί έως ότου ο άντρας που φρουρούσαν φάει και
δώσει εντολή για να αποχωρήσουν. Πάνω από τα κεφάλια των εκνευρισμένων
πελατών που αναρωτιόντουσαν ποιός είναι αυτός ο προκλητικός τύπος που
χρειαζόταν φρουρά τέσσερις φορές μεγαλύτερη και ισχυρότερη από τον ίδιο τον
πρωθυπουργό που μόλις είχε αποχωρήσει

«Ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης» ψυθίρισαν κάποιοι που τον αναγνώρισαν.
Οι συζητήσεις επεκτάθηκαν στις παρέες για την προκλητική άφιξη
και παραμονή του Λαυρεντιάδη. Από ποιούς κινδύνευε τόσο πολύ ένας
επιχειρηματίας; Περισσότερο από τον ίδιο τον πρωθυπουργό;
Ένας θαμώνας τελικώς διηγήθηκε ένα περιστατικό που είχε παρακολουθήσει
στην Ελούντα της Κρήτης το προηγούμενο καλοκαίρι, όταν η διεύθυνση του
ξενοδοχείου Ελούντα Beach εκκένωσε το βράδυ ολόκληρη την παραλία για να
παρακολουθήσει σε γιγαντοοθόνη, ο Λαυρεντιάδης με τη μητέρα του, βίντεο
με την βάφτιση των παιδιών του. Λίγο αργότερα από την παραλία άρχισαν
να φεύγουν βεγγαλικά που σήμαναν το τέλος της ιδιωτικής προβολής που
παρακολουθούσαν άθελά τους μερικές δεκάδες αποσβολωμένοι ένοικοι. Το
πρόβλημα του Λαυρεντιάδη μπορεί να μην ήταν η ασφάλειά του, αλλά η εικόνα
του. Η εικόνα ενός ισχυρού άντρα. Και, όπως απεδείχθη, με τις πλάτες των
άλλων.

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα ορφανό αγόρι
Στο ξεκίνημά της, η ιστορία του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη μοιάζει με παραμύθι. Στη
συνέχεια είναι που προστίθενται διάφοροι μύθοι. Προσεκτικά δημιουργημένοι
από τα Μέσα Ενημέρωσης, τους τζογαδόρους της αγοράς και κάποιους
οργανισμούς που οι ιδιοκτήτες τους, για έναν άγνωστο λόγο, αποφάσισαν να
μάθουν να προφέρουν το δύσκολο όνομα του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη.
Ο Λαυρεντιάδης έμεινε ορφανός το 1990, στα 18 του χρόνια. Ο πατέρας του,
Βασίλης Λαυρεντιάδης, είχε το 50% μια μικρής εταιρείας διανομής χημικών
προιόντων στο Αιγάλεω, της Νεοχημικής. Ο Λαυρέντης αναγκάστηκε, όπως έχει
δηλώσει, να αρχίσει να δουλεύει στην πατρική εταιρεία που απασχολούσε 20
άτομα. Αποφάσισε ωστόσο να παρακολουθήσει νυχτερινά μαθήματα λογιστικής
στο Αμερικάνικο Κολλέγιο. Το άγχος και η πίεση, όπως αφήνει να εννοηθεί, ήταν
υπεύθυνα για την ρευματοειδή αρθρίτιδα που εμφάνισε. Δίπλα του, αυτά τα
χρόνια της δοκιμασίας, είναι ένας φίλος του πατέρα του. Ο Πέτρος Κυριακίδης,
ένας άγνωστος βιβλιοπώλης.
Το 1994, η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται. Αποφασίζει να πάει στο
Αγιο Όρος, στην Μονή Βατοπαιδίου. Είναι η εποχή που ο Εφραίμ γίνεται γνωστός
φέρνοντας την Αγία Ζώνη για προσκύνημα σε πολιτικούς στην Αθήνα και
αργότερα για τους πιστούς. Γίνεται τηλεοπτικά γνωστός δια των συνεντεύξεων
στον Θόδωρο Ρουσόπουλο και δηλώνει στις κάμερες, σαν να περιγράφει
ειδικότητες γιατρού, πως η Αγία Ζώνη έχει ειδικότητα θεραπείας «σε καρκίνους
και στειρότητες». Απ” ό,τι φαίνεται όμως είχε θεραπευτική επίδραση και στην
ρευματοειδή αρθρίτιδα του Λαυρεντιάδη, ο οποίος δηλώνει μετά από χρόνια,
όταν διαμορφώνει το δημόσιο προφίλ του στις εφημρίδες που φροντίζει να
αγοράζει, πως το Βατοπαίδι άλλαξε τη ζωή του.

Οι αμερικανοί θέλουν Λαυρεντιάδη
Το 1996 αγοράζει το ποσοστό του συνεταίρου του στην Νεοχημική και δύο
ακόμη εταιρείες χημικών. Την Hoechst στην Αυλίδα και την Henkel στην
Αταλάντη. Αρχίζει να παράγει απορρυπαντικά και αναλαμβάνει φασόν για
τις μεγάλες πολυεθνικές. Μέχρι το 2003, ο άπειρος νεαρός Λαυρεντιάδης
καταφέρνει να αποκτήσει σχέσεις με χρηματοπιστωτικούς κολοσσούς, όπως
είναι η Sal Oppenheim. Το 2003, η Νεοχημική μπαίνει στο Χρηματιστήριο το
οποίο την εποχή εκείνη βγαίνει καταρρακωμένο από την μεγάλη κρίση. Περιέργως
όμως, κάποιοι ξένοι επενδυτές αποφασίζουν να επενδύσουν σε μια άγνωστη,
ασήμαντη χημική εταιρεία στην μικρή και ασήμαντη Ελλάδα. Γιατί; Κανένας δεν
έχει απαντήσει. Το χρήμα έρχεται από παντού, και η Νεοχημική παρουσιάζει
χρηματιστηριακές συμπεριφορές λες και είναι η εταιρεία που ανακάλυψε το
φάρμακο για την φαλάκρα. Δεν το έχει ανακαλύψει βέβαια. Το 2007 η μετοχή της
Νεοχημικής έχει ανέβει 1400% από το 2003. Πρόκειται για ένα ακόμη «θαύμα»
στην επιχειρηματική ζωή του Λαυρεντιάδη
Το επόμενο θαύμα θα έρθει σε λίγο. Η Carlyle , η εταιρεία που έχει συνδέσει
το όνομά της με τον Μπους και το συντηρητικό καταστημένο της Αμερικής,
ενδιαφέρεται να αγοράσει την Νεοχημική. Όσοι γνωρίζουν την αγορά δεν
έχουν καμιά εξήγηση στο γιατί το γκρουπ των σκληρών επενδύσεων και της
γεωστρατηγικής παρέμβασης θέλει να πάρει την Νεοχημική που έφτιαξε
κάποιος Βασίλης Λαυρεντιάδης στο Αιγάλεω. Το 2008 η Νεοχημική πουλιέται
στους αμερικανούς 749 εκατομμύρια ενώ λίγο πριν είχε αποτιμηθεί μόλις 70. Την
επόμενη χρονιά όμως η Carlyle αφήνει να εννοηθεί πως εξαπατήθηκε από
την πώληση, αφού η εταιρεία εμφανίζει ζημιές. Ξεσπά μια κρίση μεταξύ Carlyle
και Λαυρεντιάδη που καταλήγει στο να αγοράσει ξανά ο Λαυρεντιάδης την
Νεοχημική δίνοντας μόλις 86 εκατομμύρια. Δηλαδή ο οικονομικός αμερικανικός
κολοσσός ,η εταιρεία των Μπους, όχι μόνο την πατάει με την επένδυση αλλά
χάνει και σε ένα χρόνο 700 εκατομμύρια. Είναι αναμφισβήτητα άλλο ένα θαύμα.
Με τα λεφτά που έχει εισπράξει ο Λαυρεντιάδης κάνει υποτίθεται άλλες
επενδύσεις. Αγοράζει 29 εταιρείες και πάνω τους στήνει την φαρμακευτική
ALAPIS. Η αγορά βοά από την φημολογία για το πώς εξοικονομεί λεφτά και
αν οι εταιρείες στοιχίζουν όσα ανακοινώνεται, αλλά κανένας δεν μπορεί να
βρει άκρη. Κάθε χρόνο η εταιρεία έχει εξαγοράσει και μια άλλη, οπότε στους
ισολογισμούς συγκρίνονται ανόμοια πράγματα.
Οι ορκωτοί λογιστές που αναλαμβάνουν να κάνουν την αποτίμηση των
εταιρειών είναι οι ίδιοι που αποτιμούν την περιουσία του ALTER σε ποσά που
αργότερα θα αμφισβητηθούν, όταν αποκαλύπτεται το σκάνδαλο με τα εικονικά
τιμολόγια και τις υπερτιμολογήσεις στο κανάλι. Και όχι μόνο αυτό. Η εταιρεία
αυτή λίγο αργότερα θα εξαγοραστεί από μέλος της οικογένειας ανθρώπου που
ήταν στα ΔΣ του ομίλου Λαυρεντιάδη.
Την ίδια εποχή ο Λαυρεντιάδης γίνεται τραπεζίτης, αγοράζοντας μετοχές της
OMEGA BANK. Γίνεται μέλος του ΔΣ της. Μέλη του ΔΣ είναι ακόμη
ο Νίκος Παπανδρέου, αδελφός του μετέπειτα πρωθυπουργού και ο Νίκος
Μπακατσέλος, ξάδελφος της γυναίκας του Ευάγγελου Βενιζέλου. Ένα χρόνο μετά
την ανάληψη τραπεζικού ρόλου, ο Λαυρεντιάδης, όπως θυμούνται συνάδελφοί
του τραπεζίτες, έγινε πολύ ανήσυχος, ζητώντας να λειτουργεί η τράπεζα με
τρόπο που πολλοί δεν ήθελαν. Αποχώρησε από την Τράπεζα αγοράζοντας
μία άλλη, την PROTON BANK. Αμέσως μετά την αγορά, οι δύο τράπεζες
συγχωνεύτηκαν με τρόπο που δημιούργησε αρκετό θόρυβο. Ο Λαυρεντιάδης
αγόρασε τις μετοχές του Μ. Σάλα στην OMEGA (περίπου το 30 %) δίνοντας
ποσό που αντιστοιχούσε στο σύνολο της Τράπεζας.
Στην τράπεζα διευθύνων σύμβουλος θα αναλάβει ο Ντάνιελ Σπέκχαρντ, ο
οποίος διετέλεσε ως αμερικανός πρέσβης στην Ελλάδα και αμέσως μετά την αποχώρησή του
θέλησε να ενταχθεί και αυτός στον όμιλο Λαυρεντιάδη.
Οι σχέσεις του Λαυρεντιάδη είναι εντυπωσιακά καλές με τους αμερικανούς,
οι οποίοι όχι μόνο δεν δείχνουν να δυσαρεστούνται από την περιπέτεια με
την Carlyle, αλλά δημιουργούν έδρα «Βασίλη Λαυρεντιάδη» στο αμερικανικό
κολέγιο ACS και «Λαυρέντη Λαυρεντιάδη» στο CSIS. Το CSIS είναι η αμερικανική
δεξαμενή σκέψης για τα γεωστρατηγικά σχέδια των ΗΠΑ. Αυτοί που το
διοικούν, -και ανάμεσά τους ο Μπρεζίνσκι, υπέυθυνος μαζί με τον Κίσινγκερ στη
διαμόρφωση πολιτικής της χώρας και τέως νούμερο δύο στην Εθνική Ασφάλεια-
θεώρησαν πως έχουν ανάγκη τον Λαυρέντη Λαυρεντιάδη.
Θα χρειαστεί να περάσουν δύο χρόνια ακόμη για να αποκαλυφθεί αυτό που
όλοι υποψιάζονταν αλλά κανένας δεν έλεγε. Η Τράπεζα Proton, σύμφωνα με τις
ανακριτικές αρχές, χρησιμοποιήθηκε από τον Λαυρεντιάδη, όπως η Τράπεζα
Κρήτης από τον Κοσκωτά. Για να χρηματοδοτεί δηλαδή τις επιχειρήσεις του. Και
αναζητείται αν ουσιαστικά χρηματοδοτούσε τον ίδιο και μόνο μέσα από ένα
πολύπλοκο εταιρικό σχήμα στο οποίο συνεχώς προστίθονταν πολλές και
αρκετές φορές άχρηστες εταιρείες.
Εσωτερικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί στην Proton δεν υπήρχαν, ενώ η Τράπεζα
της Ελλάδας δεν θεώρησε ποτέ πως υπάρχει πρόβλημα με την λειτουργία της,
παρά τα 15μερα, μηνιαία και τριμηνιαία report που ήταν αρκετά ενημερωμένα.
Τον Ιούνιο οι εισαγγελικές αρχές, εντόπισαν μια κατάχρηση
51 εκατομμυρίων στην Proton. Την περίοδο εκείνη που οι εισαγγελικές
αρχές ελέγχουν τον Λαυρεντιάδη και την Proton για κατάχρηση και ξέπλυμα
μαύρου χρήματος, ο υπουργός Οικονομικών παίρνει απόφαση να επιδοτήσει
την Proton από τα αδιάθετα του Δημοσίου. Τα στελέχη του Λογιστηρίου του
Κράτους ενημερώνουν τον Βενιζέλο ότι αυτό είναι παράνομο γιατί με βάση
το νόμο η Τράπεζα έπρεπε να επιστρέψει 70 εκατομμύρια. Ο Βενιζέλος όμως
δίνει 100 εκατομμύρια στην Proton και λίγο αργότερα άλλα 800 για να την
κρατικοποιήσει. Και όχι μόνο αυτό. Φροντίζει να βάλει τροπολογία στο νόμο
4002/11, η οποία προβλέπει το ακαταδίωκτο αναδρομικά από το 1996, για όσους
υπουργούς Οικονομικών έχουν επιδοτήσει τις Τράπεζες στο όνομα μια αόριστης
έννοιας που ονομάζουν «συστημική ευστάθεια των Τραπεζών»
Ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης επιστρέφει τα 51 εκατομμύρια που του αποδίδουν
πως καταχράστηκε, για να κάνει χρήση ενός άλλου νόμου, τον οποίο έχει
υπογράψει επίσης ο Ευάγγελος Βενιζέλος, τον 3904/10 που προβλέπει το
ακαταδίωκτο για όσους επιστρέψουν χρήματα από κατάχρηση. Τελικώς όμως
ο Λαυρεντιάδης δεν φαίνεται να εξασφαλίζει το ακαταδίωκτο. Αν όσα του
καταλογίζουν αυτή τη στιγμή οι εισαγγελικές έρευνες αποδειχθούν αληθινά,
τότε ο Κοσκωτάς θα φαντάζει μπροστά του ένας ευγενής πρόσκοπος. Σύμφωνα
με τις πρώτες εκτιμήσεις που προκύπτουν από τα πορίσματα της Τράπεζ;ς
της Ελλάδος, τα οποία δεν αξιοποιήθηκαν όταν έπρεπε και όπως έπρεπε ,ο
Λαυρεντιάδης έχει δώσει από την Τράπεζά του 700 εκατομμύρια για να
χρηματοδοτήσει επιχειρήσεις του άμεσου ή έμμεσου ενδιαφέροντός του. Χωρίς
βέβαια εγγυήσεις και αντικρύσματα.

Ο βιβλιοπώλης που έγινε εκδότης
Ο Πέτρος Κυριακίδης είναι από τα κεντρικά πρόσωπα στην υπόθεση
Λαυρεντιάδη. Ο βιβλιοπώλης που τον στήριξε, όπως λέει, όταν έμεινε
ορφανός, έγινε ξαφνικά επιχειρηματίας. Όχι μόνο είναι μέλος ΔΣ των εταιριών
Λαυρεντιάδη, αλλά φαίνεται να έχει αγοράσει μετοχές από τουλάχιστον 20
Μέσα Ενημέρωσης. Η χρηματοδότηση προήλθε βέβαια από την Proton και
μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες.
Ο Λαυρεντιάδης λειτούργησε με τον Τύπο με τρόπο που είναι έξυπνος. Έχοντας
σύμβουλό του και στέλεχος στις επιχειρήσεις του έναν από τους ανθρώπους
που συμμετείχαν στο σκάνδαλο Κοσκωτά, γνώριζε πολύ καλά πως αυτό που
έφαγε τον Γιώργο Κοσκωτά, ήταν η παραγνώριση των εκδοτικών συμφερόντων
την εποχή εκείνη. Έτσι αποφάσισε να ακολουθήσει μια στρατηγική με τους
εκδότες. Η Τράπεζά του δανειοδότησε τον Πέτρο Κυριακίδη, ο οποίος με τη
σειρά του μέσω της εταιρείας ΝΕΠ, άρχιζε να αγοράζει ποσοστά από εκδοτικά
συγκροτήματα. Ο κανόνας ήταν απλός: «όταν τρώνε δεν μιλάνε». Αγόρασε λοιπόν
ποσοστά από το ΔΟΛ, τον ΠΗΓΑΣΟ του Μπόμπολα, τον όμιλο Αλαφούζου, τις
εκδόσεις Λιβάνη, το VETO του Τριανταφυλλοπουλου, το ΠΟΝΤΙΚΙ, περιοδικά,
αλλά και κουτσά άλογα της δημοσιογραφίας. Εξυπηρετούσε έτσι δύο
σκοπούς. Έδινε την εντύπωση ενός ισχυρού επενδυτή, αλλά κυρίως εξασφάλιζε
τη σιωπή των εν δυνάμει αντιπάλων που έκανε συμμάχους. Επιπλέον οι
εφημερίδες γέμιζαν με συνεντεύξεις και παρουσιάσεις των δραστηριοτήτων
Λαυρεντιάδη. Μιλούσαν για «δυναμικό επιχειρηματία», «θρησκευόμενο
άνθρωπο», «διορατικό πατριώτη» κλπ. Επεκτάθηκε βέβαια και σε άλλες
επενδύσεις με λαικό έρισμα όπως η αγορά μετοχών στο Καραϊσκάκη. Την
τελευταία στιγμή δεν κατάφερε να αγοράσει τον Ολυμπιακό.
Ο Λαυρεντιάδης φρόντισε επίσης να χρηματοδοτήσει παρακμιακά έντυπα
μηδενικής αξίας για να κλείσει το στόμα των ιδιοκτητών τους. Είναι
εντυπωσιακό πως αγόρασε την Financial Box του Τράγκα, μια εφημερίδα που
πουλούσε 300 φύλλα τη μέρα, και η οποία δεν είχε καμιά πρακτική αξία γι αυτόν.
Ο μοναδικός εκδότης που αρνήθηκε να πουλήσει στον Λαυρεντιάδη ήταν η
εκδότρια της Ελευθεροτυπίας, Μάνια Τεγοπούλου. Ο Λαυρεντιάδης κατάφερε
ωστόσο να συγκεντρώσει μετοχές της Ελευθεροτυπίας από την διασπορά
και να αποκτήσει το 10% της εφημερίδας. Όταν η Τεγοπούλου κατάλαβε
τι συνέβαινε έγινε έξαλλη. Αποτέλεσμα της οργής της ήταν η απόλυση του
διευθυντή της Κυριακάτικης Γιάννη Βλαστάρη τον οποίο θεωρούσε άνθρωπο
του Λαυρεντιάδη στην εφημερίδα της. Ο Βλαστάρης βρέθηκε λίγο αργότερα
ως εκδότης εφημερίδων όπως η «Ισοτιμία», οι οποίες χρεώνονται επίσης στον
Λαυρεντιάδη αν και ο ίδιος το έχει αρνηθεί στην Τράπεζα της Ελλάδος.
Ο Λαυρεντιάδης ποτέ δεν παραδέχθηκε πως είναι κάτοχος ΜΜΕ.
Χαριτολογώντας έλεγε πως απλώς έχει φίλο εκδότη, εννοώντας τον
Πέτρο Κυριακίδη. Από τα στοιχεία που υπάρχουν στην εισαγγελική έρευνα
προκύπτει πως όλες οι αγορές ΜΜΕ από τον όμιλο Κυριακίδη έγιναν με
δάνεια της Proton. Στις δε περισσότερες των περιπτώσεων, τα έξοδα αγοράς
τίτλων είναι υπέρογκα. Οι άυλοι τίτλοι δηλαδή και τα εμπορικά σήματα
αποτιμούνται από την εταιρεία ορκωτών λογιστών- η οποία φέρεται να έχει
κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα με τον ALTER- σε παράλογα ποσά. Μόνο για
το σήμα της Espresso έχουν δοθεί 61 εκατομμύρια. Η Proton έδωσε δάνειο 22
εκατομμύρια στον Κυριακίδη για να πάρει το 49% της εφημερίδας VETO του
Τριανταφυλλόπουλου, η οποία στήθηκε με μετοχικό κεφάλαιο 300.000 ευρώ
μερικούς μήνες πριν. Τα πορίσματα της Τράπεζας της Ελλάδας διαπιστώνουν
πως υπήρξαν αγορές όπως αυτή του Καναλιού 10 του Τράγκα που δεν
αποσκοπούσαν σε οικονομικά οφέλη.

Όταν τρώνε δεν μιλάνε, ευλογημένε
Ο Λαυρεντιάδης, μέσα σε αυτή την τρικυμία αποκαλύψεων φαίνεται ότι
παραμένει ένας πολύ θρήσκος άνθρωπος. Τις ημέρες που η ALAPIS και οι
θυγατρικές της πτώχευαν, ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης πέταξε με το ελικόπτερό
του ως τη Σύμη, στο Μοναστήρι του ταξιάρχη Μιχαήλ για προσκύνημα. Το
ελικόπτερο προσγειώθηκε προκλητικά ανάμεσα στον κόσμο, και οι μοναχοί
του μοναστηριού υποδέχθηκαν ένα αδελφό. Μια που δεν υπάρχει εντολή “ου
υπεξαιρέσεις”, η Εκκλησία κάνει σαν να μην τρέχει τίποτα με τον Λαυρεντιάδη. Ο
άλλοτε κυρίαρχος της ελληνικής οικονομικής σκηνής πέταξε και ως τη Ντόχα ως
Άρχων του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων για να παρακολουθήσει διαθρησκευτικό
συνέδριο. Εκεί συνάντησε τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και συνέφαγε μαζί του. Οι
σχέσεις του Λαυρεντιάδη με τον σκληρό θρησκευτικό πυρήνα παραμένουν και
ίσως αποδειχθούν ευεργετικές. Η ισχύς της Εκκλησίας ξεπερναέι το ιερό και την
πόρτα της και φτάνει ως τα δικαστήρια και τα πολιτικά γραφεία.
Οι παλιοί φωτογραφηθέντες πάντως με τον Λαυρεντιάδη, κάνουν πως δεν
τον ξέρουν. Ο άνθρωπος που επιχορήγησε από το Μέγαρο Μουσικής ως το
Μουσείο Μπενάκη και την Εθνική Πινακοθήκη “από αγάπη για την τέχνη”, όπως
έλεγε, πλησιάζει προς την απομόνωση και τη μοναξιά με την ταχύτητα του
ανθρώπου που ζει την ήττα.
Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται πως στην Ελλάδα κανένας επιχειρηματίας
δεν ανακάλυψε μόνος την υπεξαίρεση ή την αυθαιρεσία. Ο Λαυρεντιάδης
πέρασε πρώτα από τα πολιτικά γραφεία, έγινε αιμοδότης του πολιτικού
συστήματος, κινήθηκε με ένα κοκτέιλ ως τις εκθέσεις τέχνης και τις κοσμικές
συγκεντρώσεις και κατέληξε στα γραφεία των εκδοτών με ένα μπλοκ επιταγών
στο χέρι. Παρ” ότι ήξερε τη συνταγή της επιτυχίας, δεν μπορούσε ίσως να
περιμένει πως όταν σκοντάψει, οι πρώτοι που θα περάσουν από πάνω του είναι
όσοι ευεργέτησε, υπακούοντας απλώς στον νόμο της επιβίωσης που συνοδεύει
όλους. Κυρίως τα θηρία.